Pas de Deux

Met de verhuizing naar Frankrijk is mijn hele leven compleet veranderd. Ander huis, ander werk, ander inkomen, andere omgeving, ander dorp, andere cultuur, andere mensen, ander dagritme en zo kan ik nog wel even doorgaan. Dat andere leven bevalt me uitstekend. Natuurlijk mis ik mijn prachtige dochters heel erg net als mijn broer en vrienden en vriendinnen. Mensen dus eigenlijk vooral. Overigens heb ik het geluk ook hier heel veel leuke nieuwe mensen te mogen ontmoeten en met een aantal een mooie vriendschap op te bouwen. Nieuwe vrienden, ook fijn.

Naast mensen mis ik nog iets anders in mijn Franse leven. Zingen. Ik heb altijd zo genoten van het zingen in Nederland. Eerst met de Theatergroep en de Tantes en later met l’Autre Biscuit waarmee we toch maar mooi twee optredens in Frankrijk verzorgd hebben. Zingen maakt iets los bij me, ik krijg er heel veel energie van en vond het heerlijk om nieuwe nummers uit te zoeken, in te studeren en iets leuks te verzinnen voor de optredens. Dat is hier dus allemaal niet. Uiteraard ben ik wel op zoek gegaan want ook in Frankrijk wordt gezongen. Het zijn echter vooral koren en ik ben niet zo’n fan van hun muziek en ook de zwarte kleding met gekleurde sjaals spreekt me niet echt aan. Ineens mocht ik auditie doen bij een Engelse band met Nederlandse pianist. Hartstikke leuk en dat ging ook best wel goed maar zij gaven de voorkeur aan een zanger die ook gitaar speelt. Het schoot zogezegd niet op.

Afgelopen zomer heeft de Nederlandse pianist uit die Engelse band, Peter, hier bij de opening van een expositie piano gespeeld. En toen dacht ik, zou hij het niet leuk vinden om wat met mij te gaan doen? Muzikaal dan hè. En laat hij nou hetzelfde idee gehad hebben bij mij.

Et voilà, de geboorte van een nieuw muzikaal duo. Dat ging niet helemaal zonder slag of stoot. We moesten natuurlijk allerlei liedjes kiezen en daarin hebben we niet altijd dezelfde smaak. Peter is nogal van de jazz en ik heb daar weinig of niets mee. Mijn muziek keus sprak hem dan weer niet zo aan en daarnaast zijn we allebei ook nog eens hartstikke eigenwijs. Uiteindelijk zijn we het eens geworden over 24 nummers en die zijn we gaan repeteren. Oeverloos. Ik wil alles uit mijn hoofd kennen en Peter wil wel eens wisselen van intro wat mij dan weer in de war brengt. En natuurlijk moesten we aan elkaar wennen. We hebben heel hard gewerkt en enorm gelachen. Peter zijn vingers kapot gespeeld en ik mijn stem schor gezongen.

Ons repertoire is oud, van alles en nog wat, Engels en Frans. De enige gemene deler is dat wij de nummers allebei leuk moeten vinden. Twee van mijn favorieten zijn bijvoorbeeld: I don’t wanna talk about it van Rod Steward en Et maintenant van Gilbert Bécaud. Peter is groot fan van Taking a chance on love van Sara Lazarus en Ça va pas changer le monde van Joe Dassin.

We zouden het leuk vinden om zo hier en daar op te kunnen treden, als achtergrond muziek op een feestje of bij een lunch. En we zijn wel zo ver. Denken we. En nu schijt ik dus 7 kleuren stront omdat ik het zo spannend vind. Helemaal alleen zingen heb ik niet vaak gedaan en alleen met een pianist ook niet. Binnenkort komt er een try-out bij mij in de kelder en ik ben super benieuwd naar de reacties. Die zenuwen, daar moet ik maar even doorheen. O ja, we noemen onszelf Pas de Deux. En we dansen niet.